De bergkammen van Helvellyn

Samenvatting

We rijden naar Glenridding, parkeren de camper en wandelen daarna naar het dak van Engeland. Het wordt een wandeltochtje dat zelfs voor ons wat aan de extreme kant is.

Glenridding

We rijden vanaf de camping eerst naar Glenridding. Daar parkeren we de camper op een van de parkeerplaatsen en betalen voor een dagkaart 8 pond. We zijn niet de enige want de wandeling naar Helvellyn is een populaire wandeltocht. Helvellyn is met 940 meter hoogte de op drie na hoogste berg van Engeland. We hebben 810 hoogte meters voor de boeg. Dat is best veel maar dat kunnen we want dat deden we al eerder toen we in 2019 Col de la Loze beklommen. We nemen een rugzak met kleding en proviand mee. Het is mooi weer maar je weet het nooit. Ook niet in de Engelse bergen.

Korte broeken

We beginnen met lange broeken en onze jassen aan. Windje in de rug. Wat is het heerlijk hier. Mooie omgeving en een mooi wandelpad naar boven. We wandelen langs de oude mijnwerkers huisjes. Hier was de grootste loodmijn van Engeland. Van 1762 tot 1962 werd hier lood uit de grond gehaald. Al snel zweten we als een otter en gaat de warme kleding in de rugzak. In korte broek en in een fleece wandelen we verder.

Als we hoger komen begint het harder te waaien en wordt het ook kouder. Eke keer trekken we een nieuw laagje kleding aan. Uiteindelijk loop ik met broek, overbroek, 2 jassen, muts en handschoenen aan. Best wel een verschil met beneden.

Red Tarn

Uiteindelijk komen we naar 2 uur wandelen aan bij Red Tarn. Dat is een klein meertje onder aan Helvellyn. Hier gaan we lunchen maar aanschouwen we eerst een groepje Engelse jongelui. Een van de mannen wil graag indruk maken op de dames in het gezelschap en neemt een duik in het water. Buiten is het een graadje of 8 en wij genieten van dit tafereeltje.

We hebben vandaag een warme maaltijd mee. Gedroogde nasi met cashewnoten. Met kokend water uit de thermosfles is het in 8 minuten klaar en best smakelijk. Goed eten is wel belangrijk tijdens zo’n tochtje want de calorieën gieren het lijf uit en hongerklop kunnen we ons niet permitteren.

Extreem

Tijdens de lunch kijken we uit op de bergkam waar we straks overheen gaan. Kleine poppetjes bewegen er over heen. Dat is nog wel een stukje klimmen. Als we na de lunch weer verder gaan komen we er al snel achter dat het niets met klimmen te maken heeft. Het wordt klauteren want een pad ontbreekt hier. Over de rotsen moet je naar boven. Dit is zelfs voor ons wat aan de extreme kant.

Later blijkt dat nog meer in het verschiet ligt. Maar goed we zijn niet de enige en hebben ons doel strak voor ogen. Naar het dak van de UK :). Op zich is het niet eens heel ingewikkeld klimmen maar je moet natuurlijk niet ergens even je evenwicht verliezen want dan rol je wel een stukkie naar beneden. Boven op de top waaien we bijna van de berg af. Wat een woei hier joh. Het uitzicht is echter de kers op onze wandeltaart.

We verbazen ons over al de Engelse klimmers met één of soms zelfs twee honden aan de riem. Hoe bedenk je het om zo’n wandeling met de hond omhoog te maken ? Maar goed, iets soortgelijks zeggen buitenlanders over de Hollandse fietscultuur. Zonder helm met 2 kinderen en een boodschappentas door de drukke stad, Whaha.

Nog extremer

Na een kopje warme thee beginnen we aan de afdaling. Die blijkt nog een stukje extremer te zijn dan de korte klim naar boven en er komt hier geen bus. O jee 🙂

Ook hier valt het klauteren uiteindelijk wel mee qua moeilijkheidsgraad maar je moet je kop er wel even bijhouden. Dat lukt en we worden beloond met fantastische uitzichten.

We klauteren verder en constateren dat er toch een wat eenvoudige en een moeilijke route is. De meeste jongelui nemen de moeilijke. Dwars over de bergkam met links en rechts een afgrond. Wij nemen het enigszins begaanbare pad er vlak onder dat aan de linkerkant van de bergkam loopt. Iets minder heftig en wat meer passend bij onze respectabele leeftijd. Af en toe moeten we echter toch over zo’n stukje bergkam heen.

Zere knieën

Na 45 minuten hebben we het ergste gehad maar beginnen mijn knieën wel wat te protesteren. Met wat krakkemikkige meniscussen is dit niet het meest ideale uitje :). We kunnen daarna weer wandelend naar beneden en dat geeft het lichaam en de knieën weer wat rust. Langs een fraai Engels muurtje wandelen we naar beneden

Het laatste stuk is op zich makkelijk te doen. Eigenlijk is het en hele lange trap van stenen naar beneden. In de camper mogen eindelijk de schoenen uit na een lange maar enerverende trip.

Na ruim 1500 kilocalorieën weggelopen te hebben genieten we van een stukje chocolade. We besluiten daarna met de camper niet terug te rijden naar de vorige camping maar een stukje door te rijden. Dat is een foute beslissing. Vermoeid van een lange wandeling op zoek naar een plek om te overnachten vraagt om gedoe. De eerste camping ziet er prima uit. Hier is ruim voldoende plek. Net als in Zuid Engeland komen we bedrogen uit. Het is vol zegt men, ook voor maar een nachtje. Wat is dat toch hier? Het is overduidelijk onwil. Weet iemand wat dat is want dan horen we graag wat we anders kunnen doen. We rijden door en komen na een uurtje rijden op een kale camperplek in Bowness-on-Windermere. Prima voor aan nachtje. Morgen weer op zoek naar een mooie plek om uit te rusten.