#17 | The Giant’s Causeway

Samenvatting

We leren hoe je whiskey moet stoken en bezoeken The Giants Causeway. Ontstaan door vulkanisme of volgens de legende door een enorme reus: Hoe dan ook: het is prachtig !

Bushmills

Nadat we zijn vetrokken van de overnachtingsplek rijden we het laatste stukje van de Inis 100 rijden. We worden meerdere keren omgeleid. Delen van de doorgaande weg zijn letterlijk weggespoeld. Zelf voor ierse begrippen is de hoeveelheid neerslag dus een beetje veel van het goede. We zijn dus niet de enigen die last hebben van zoveel neerslag 🙁 Na ruim een uurtje rijden arriveren we bij Bushmills Destillery .

We parkeren de camper op het ruime parkeerterrein. We zijn precies op tijd voor de volgende rondleiding en worden rondgeleid door het proces van whiskey stoken. Het ruikt overal heerlijk en ziet er keurig uit allemaal. We mogen binnen om veiligheidsredenen geen foto’s maken.

We leren waarom Ierse Whiskey anders is dan Schotse Whiskey maar tijdens de proeverij na afloop van de rondleiding proeven wij geen verschil. We zijn nog geen echte kenners dus. Het blijft gewoon heel veel alcohol. Misschien gaan we het nog eens waarderen. Oefening baart kunst 🙂

Na afloop lunchen we in het dorp en zoeken we eerst een camping. We rijden naar Bush Caravanpark en wederom is het vol omdat er een bankholiday is. Dat hadden we in Zuid Engeland ook al regelmatig gehad. Het blijft irritant. Het land is drie  dagen vrij en staat dan kennelijk spontaan op de camping. We parkeren dus op de reserveplekken op de parkeerplaats met nog 4 andere campers. Dat moet niet te vaak geburen.

Giants Causeway

Op de fiets gaan we naar de Giant’s Causeway wat ongeveer 8 kilometer verderop ligt. Een natuurverschijnsel van de eerste orde. Net als de kliffen van Moher is het inmiddels wel helemaal ‘getoeristificeerd‘ met een toegangsprijs, een bezoekerscentrum, een pendelbusje langs de route en een audiotour. Wij gaan gewoon lekker wandelen zonder verder gedoe maar al dat toerisme is niet wat we willen ook al zijn we er zelf natuurlijk onderdeel van. De oplossing om dan maar in de vroege ochtend of avond een bezoek te doen gaat hier niet lukken omdat er een hek voor staat.

Ondanks de drukte is het erg mooi om te zien. Het vraagt echter wel wat kunst en vliegwerk om foto’s te maken waar niemand op staat. Misschien een ander seizoen (met nog meer regen) of heel erg vroeg als het net open is.

De rosten zijn heel apart gevormd. Volgens de geologen door variaties in koude en warmte. Volgens de legenden door de reus Fin MacCool. Omdat we niet zeker weten wat we moeten geloven vraag ik de reus eerst maar eens om zijn bescherming. Lastig dat je niet weet of het verzoek is aangekomen laat staan dat je weet of hij het heeft geaccepteerd.

Daarna kunnen we veilig het gebied in en dat geeft weer een aantal mooie plaatjes.

Mooi rood

We gaan verder tot waar we het is toegestaan. Best een eindje lopen. Dat doet 90% van de bezoekers dus niet, die stoppen bij de eerste stukjes rots, nemen een foto, stappen in het busje terug en gaan weer over tot de orde van de dag. Wij lopen dus wel naar boven tot we een blik kunnen werpen op het amfitheater. Een mooie baai met rood gesteente en groene begroeiing.

Het amfitheater zelf is woest en sterk onderhevig aan erosie. Daarom mag je tegenwoordig vanaf dat punt niet meer verder wandelen. De hekjes van het oude wandelpad liggen beneden op het strand. Inderdaad niet meer zo veilig dus. Het wel jammer want het is een bijzonder landschap met contrastrijke kleuren.

We lopen daarna weer terug en zowaar breekt het zonnetje een klein beetje door. Lekker hoor, dat hebben we wel een beetje gemist. Het geeft meteen een ander sfeertje. Ik bedenk mij hoe dit zal zijn met een blauwe lucht. IK weet eigenlijk niet of dat wel mooier is. Waarschijnlijk niet.

We pakken een van de vele natuurlijke stoeltjes en genieten allebei maar even van het zonnetje. Wat kun je die warmte toch missen als je zoveel regen over je heen krijgt.

Na afloop rijden we nog even langs het schoolmuseum dat jammer genoeg niet meer geopend is omdat er te weinig geld beschikbaar was. Het ziet er van buiten en van binnen nog steeds prachtig uit.

We sluiten af met Fish en Chips in Bushmill. Het idee was om dit in een pub te eten maar dat blijkt lastiger dan gedacht. Het is druk in het dorp en de weinige pubs zitten inmiddels vol. Wel zijn er hier een stuk of 7 take away’s. We eten dus op de vensterbank van een winkeltje uit een kartonnen doos maar het is zo vet dat het ons niet smaakt.

We fietsen terug naar de camping. Morgen gaan we vroeg op omdat we de Darked Hedges willen fotograferen zonder dat er bussen of mensen op de foto’s staan 🙂