Noix de Grenoble

Samenvatting

We verlaten de Alpen en rijden naar Vercors Regional Natural Park ten westen van Grenoble. Hier worden de beste walnoten van Frankrijk verbouwd. We overnachten bij Michel Ageron. Een producent van walnotenolie.

Le boulangerie

Elk voordeel heeft zijn nadeel. Omdat we veel bij ons hebben doen we weinig boodschappen. Dat is fijn, niet zozeer vanwege de kosten maar vooral omdat we boodschappen doen zonde van onze tijd vinden. Het nadeel is dat je ‘s-morgens niet bij de boulangerie komt terwijl dát nu wel weer leuk is als je in Frankrijk bent. Vandaag kan dat dus wel. We staan in het dorp dus ik slenter naar de plaatselijke boulangerie. Quatre Croissants madame…. Helaas is er een pin storing. Dat is balen. Moet ik eerst terug naar de camping om geld te halen en nog een keer terug naar de bakker. Maar goed we hebben croissants als ontbijt.

We doen rustig aan want er is een triathlon in het dorp en om nu met de camper tussen al die sportievelingen door te rijden lijkt ons niet zo’n strak plan. Toch zijn er mensen die dat gewoon wel doen……. Tegen 12:00 uur vertrekken we. Het is maar een uurtje rijden naar het Vercors Regional Natural Park. Onderweg tanken we nog even gas voor de koelkast en een beetje diesel. Als we aankomen op onze nieuwe bestemming is er niemand thuis maar op de bordjes staat dat we gewoon een plekje kunnen uitzoeken. Nou plaats zat en wat een prachtige locatie ! Wederom met dank aan Hans Koolmees die erover schreef in zijn blog.

Het is inmiddels snikheet. In Nederland worden de hitterecords verbroken maar hier is het ook niet uit te houden. Gelukkig stroomt het beekje La Drevenne achter de camper langs zodat we in de schaduw met de voeten in het water kunnen afkoelen. Luxe !

Met een E-book en een koud blikje cola is het hier best uit te houden. Voor Laura gaat dat echter nog niet ver genoeg. Hoepla, je hebt maar 50 cm diepte nodig toch ? Baantjes trekken zit er helaas niet in maar even dompelen kan dus wel. Na een paar uurtjes begint het toch te kriebelen. Stukkie fietsen dan maar ? We laden de fietsen uit en zetten koers naar de Isére. Een paar dagen geleden liepen we nog door de vallei waar deze rivier ontspringt vanuit tientallen stroompjes. Nu rijden we langs een 50 meter brede rivier. Bizar eigenlijk als je dat zo ziet

Er loopt een mooi fietspad langs de rivier en het is nagenoeg vlak dus het fietsen is ten opzichte van gisteren betrekkelijk eenvoudig. We fietsen ook nog eens voornamelijk in de schaduw zodat het best lekker is. Na een kilometertje of 14 stroomopwaarts steken we de rivier over naar Saint Quentin sur Isére. Een klein plaatsje waar op één cafe na alles gesloten is. Het is er ook nog eens snikheet. In het cafe drinken we binnen een colaatje. Buiten is het niet te doen.

We kunnen daarna terugfietsen over de grote weg maar we kunnen ook binnendoor tussen de notenplantages door. Dat laatste is natuurlijk veel leuker. Het is ietsje heuveliger maar het stelt betrekkelijk weinig voor. Uiteindelijk fietsen we maar 250 hoogtemeters. “Peanuts” voor ons om het maar even bij noten te houden. Tussen de walnoten plantages liggen ultra kleine gehuchtjes met namen als La Riviere en Lignet. We komen niemand tegen.

Noix de Grenoble

De walnoten van Grenoble zijn wereldwijd beroemd door hun uitzonderlijke kwaliteit en onvergelijkbare smaak en wij rijden tussen deze beroemde bomen door. Het is een mooi en bijzonder landschap. Net alsof je door een bijzonder soort bos fietst.

Onderweg wordt het wel steeds heter. Griekse toestanden. Als ik van mijn fiets stap, sta ik in het gesmolten asfalt. Dat is echt lang geleden. Ik denk in 1988 toen we op fietsvakantie waren in Hongarije of zo 🙂 Als we onderweg een waterpomp tegenkomen moet er dus even worden verfrist. Dan zit wel meteen je haar in de war.

De tijd staat stil

We komen langs een schattig kerkje Midden tussen de walnoten. Het is helaas afgesloten. We kunnen gelukkig door een kiertje in de deur een foto maken van het interieur. Leuk hoor.

Huile de Noix

Als we terugkomen op de camperplaats worden we welkom geheten door Michel Ageron. Samen met zijn vrouw maakt hij notenolie voor de boeren uit de omgeving. Ongeveer 25.000 liter per jaar. We krijgen een rondleiding door zijn bedrijfje. Dat blijkt geen geautomatiseerd productieproces te zijn. Het is voor een groot deel handwerk in de schuur van zijn huis !

Als eerste worden de noten natuurlijk gekraakt met een machine. Het restproduct wordt gebruikt in de tuinbouw. De noten zelf worden gezuiverd in weer een andere machine. De ’gezuiverde’ noten worden daarna op een lopend bandje nogmaals met de hand uitgesorteerd. Pff wat een klus is dat joh.

De noten worden uiteindelijk geplet. Bij een temperatuur van 80’C wordt er een papje van gemaakt wat daarna wordt uitgeperst. En dan heb je notenolie.

Kunt u zich voorstellen dat de vrouw des huizes bijna geen Engels sprak en wij dit dus aan het reproduceren zijn vanuit ons Mavo Frans 🙂 C’est un petit tres cool !!

Proeven

We sluiten af met een proeverij. Wat je allemaal van notenolie kan (laten) maken zeg. Olie, azijn, wijn, mosterd, zeep, bier en chocoladepasta. We krijgen uitleg over alles en proeven ook alles met uitzondering van de zeep. Daar hoeven we gelukkig alleen aan te ruiken. Uiteindelijk kopen we bier, notenolie, mosterd en wijn. Wordt het toch nog een dure camperplaats 🙂 Nee hoor. Gratis overnachting, privé rondleiding en nog lekkere producten ook. Beter kan toch niet ?

Inmiddels is het een heel klein beetje afgekoeld. Alle ramen staan open met horren ervoor maar de camper zit barstensvol met van die hele kleine geniepige “walnoten” vliegjes. Kneut noemde we dat in de Zaanstreek, onweersvliegjes. Maar volgens mij wordt het woord ook voor andere zaken gebruikt. Enfin, nu maar hopen dat we daar vannacht geen last van hebben.