Het nauw van Calais

Samenvatting

Onderweg naar Calais komt het water met bakken uit de lucht. Het eind van onze vakantie dient zich aan want dan giet het altijd. Op de camping lezen we in onze e-books totdat het om 17:00 uur droog is en we Calais met een bezoekje kunnen vereren.

Regen

Waarschijnlijk is het onzin maar wij hebben het gevoel dat onze vakanties steevast eindigen met regen. Meestal vanaf drie dagen voorafgaand aan de laatste dag. Vandaag rijden we naar de omgeving van Calais en het spoelt onderweg en we hebben geluk want de buien gaan van Zuid naar Noord zodat we dat de hele weg ongeveer hebben

We rijden naar Camping Les Erables in Escalles. Een hele kleine camping met eenvoudig maar schoon sanitair. We betalen € 13 en er is plaats genoeg. We hebben een mooi uitzicht op het nauw van Calais en tussen de buien door kun je de krijtrotsen van Dover zien liggen.

De foto hierboven is genomen aan het einde van de dag zult u begrijpen. De zon gaat namelijk in het westen onder 🙂 Als we aankomen regent het nog steeds zodat we in de camper maar verder gaan in het verwerken van de eindeloze stroom e-books. Ook best rustgevend maar na een tijdje wil je er toch graag even uit.

Cap Nez Blanc

We worden beloond want om 17:00 uur is het droog en kunnen we alsnog op pad. We fietsen eerst naar Cap Nez Blanc dat hier 3 kilometer vanaf ligt. De parkeerplaats daar is helemaal afgeschermd voor campers. Ze draven hier wel een beetje ver door moet ik zeggen. Campers moeten dus naar de plek waar de bussen parkeren. Dat is 1,5 kilometer naar beneden in het dorp en dat betekent dus dat je daarna naar boven moet wandelen. Op zich gezond en ook nog eens een mooie wandeling maar voor mensen die dat niet kunnen of niet willen is er dus geen enkele mogelijkheid als je vervoersmiddel hoger is dan 2,20 meter. Dat klopt niet en was anders tijdens onze eerste bezoek. Volgens mij moeten we naar het malieveld om te protesteren als camperaars. Best gezellig.

Vanaf Cap Nez Blanc sjezen we met een vaartje van 40 kilometer per uur naar beneden helemaal tot in Sangatte. Heerlijk, al moeten we straks ook weer omhoog. In Sangatte is weinig te beleven dus fietsen we door naar Calais.

Als je Calais langs de kustweg vanaf het zuiden binnen komt dan kom je aan op de nieuwe boulevard. Die ziet er super strak uit. Modern met strakke zitjes, een hele grote skatebaan en hier en daar wat ijskarretjes en dergelijke. Op het strand staan talloze witte strandhuisjes en daarachter vaart de ene na de andere veerboot voorbij. Hier verveel je je niet zo snel.

Vanaf het strand fietsen we Calais in maar moeten we eerst wachten voor de brug die heel regelmatig open staat voor de vele zeiljachten die de oversteek hebben gemaakt of willen maken naar Engeland. Terwijl we staan te wachten hebben we een mooi uitzicht op de oude woningen die op de buitenhaven uitkijken. Wat een vrolijke bouwstijl, dat lijken wel Hollandse invloeden. De 59 meter hoge vuurtoren van Calais steekt er statig boven uit.

Calais

Die Hollandse invloed zal wel toeval zijn maar ooit was Calais een onderdeel van Nederland. De stad werd veroverd door de Spanjaarden in het Beleg van Calais (1596) vanuit de Spaanse Nederlanden en maakte tijdelijk deel uit van de Nederlanden. Het werd teruggeven aan Frankrijk bij de Vrede van Vervins in 1598. Tot de 19e eeuw werden er nog Nederfrankische (Nederlandse) dialecten gesproken in Calais.

Als je Calais in fietst voelt het rommelig aan. Hoewel ook deze stad het zwaar te verduren heeft gehad tijdens de oorlog is er gelukkig veel moois behouden gebleven. Gebouwen die je eigenlijk niet verwacht in een stad als deze. Zo heeft Calais een uitzonderlijk mooie Belfort waarvan de bouw in 1885 begon.

Door de eerste wereld oorlog werd de bouw pas in 1925 afgerond. We fietsen verder op deze bijzondere ontdekkingstocht en als snel komen we bij de volgende verassing: het theatergebouw. Die zou niet misstaan in het centrum van Wenen maar verwacht je niet in Calais. Wat een plaatje. Dat moet er van binnen ook mooi uitzien maar dat kunnen we helaas niet even controleren.

Inmiddels is het al laat geworden en wordt ons geplande kook festijn (minstens 6 gangen) dus niks. Terwijl de zon inmiddels is doorgebroken eten we een broodje van Subway met uitzicht op het gerechtsgebouw, de Saint Pierre Kerk en Kamer van Koophandel. Alle drie mooie bouwwerken.

Daarna wordt het weer tijd om terug te fietsen en we nemen dezelfde route als op de heenweg. Voordat we Sangatte weer binnenrijden zien we strandhuisjes boven op het duin staan. We fietsen er even naar toe en dan blijkt dat er achter die huisjes een waanzinnig mooi pad ligt. Van glad beton en een paar kilometer lang. Volgens mij niet bedoeld om te fietsen maar het is nu heel erg rustig dus we zijn even burgerlijk ongehoorzaam en fietsen langs het strand naar Sangatte. Wat wonen die mensen hier mooi met een achtertuin die uitkijkt op het nauw van Calais.

Als we in Sangatte aankomen blijkt dat het inderdaad niet bedoeld is voor de fiets want je kan alleen via een trap terug naar het dorp. We sjouwen onze fietsen van de trap af maar het was het waard.

In Escalles slaan we niet linksaf naar de camping maar nog even rechtsaf naar het strand. We willen nog even de laatste krijtrotsen zien. Dat was een goed plan. Wat een leuk strand is dat hier.

Je mag hier overigens niet zwemmen. We denken omdat de branding hier gevaarlijk is met vloed. Gelukkig is het nu eb zodat we mooi uitzicht hebben op de laatste kliffen van onze reis.

Op de terugweg komen we langs een hip terrasje en de zon gaat onder dus tijd voor een afzakkertje. Ze schenken hier ontzettend lekkere wijn met iets van abrikozen of zo erin. Daar moet je voorzichtig mee zijn want dat drink je als limonade. We nemen er maar een borrel-plank bij om te voorkomen dat we straks als Engelsen aan de linkerkant van de weg naar huis fietsen.